Ik ben altijd gezond geweest, totdat ik tijdens mijn tienerjaren plotseling werd geopereerd aan een gecompliceerde blinderdarmontsteking. Na drie zware weken in het ziekenhuis mocht ik eindelijk naar huis, maar mijn buikklachten verdwenen niet. Sterker nog, ze werden erger. Opgeblazen gevoel, buikpijn, krampen, winderigheid en steeds terugkerende verstoppingen werden onderdeel van mijn dagelijks leven.

Ik voelde me daardoor vaak onzeker en gefrustreerd. Mijn prestaties op werk leden eronder en ik moest regelmatig sociale activiteiten afzeggen, zoals gezellige etentjes, uit angst voor plotselinge klachten. Ik kreeg vaak het gevoel dat artsen mij niet serieus namen, waardoor ik me nog onzekerder voelde. Ook durfde ik er niet over te praten op mijn werk, tijdens dates of met vrienden, omdat ik me ervoor schaamde. Hierdoor voelde PDS als een onzichtbare en eenzame ziekte.

Jarenlang bezocht ik huisartsen en specialisten, onderging talloze onderzoeken zoals bloedonderzoek, ontlastingsonderzoek en kijkonderzoeken, totdat ik uiteindelijk de diagnose kreeg: spastische darm. Tegenwoordig beter bekend als het Prikkelbare Darm Syndroom (PDS) of Irritable Bowel Syndrome (IBS).

Ik kreeg vezelzakjes voorgeschreven (Macrogol), maar verder werd ik vooral aan mijn lot overgelaten om uit te zoeken wat ik wel of niet kon verdragen. Zonder goede begeleiding en zonder kennis van mijn darmgezondheid leek herstel onmogelijk.